هویت بخشی بر اساس امکانات بالقوه منظر شهری(نمونه موردی: حدفاصل میدان تجریش تا میدان قدس)

خیابان شهرداری تجریش یکی از خیابانهای بااهمیت شهر تهران است که به واسطه دارا بودن ویژگی هایی خاص، نقش مهمی در حیات اجتماعی شهر تهران دارد. ویژگی های خاص هویتی این خیابان که حاصل تعامل دوسویه فرهنگ و طبیعت بوده و در طی زمانی طولانی شکل گرفته است موجب اهمیت یافتن این خیابان در تصویر ذهنی شهروندان و شکلگیری ارتباطی عمیق و دوستانه میان مردم با این مکان شده است. در طی چند دهه گذشته با افزایش رشد اقتصادی محدوده شاهد گسترش ساخت و سازها و از بین رفتن کیفیات مطلوبی در این محدوده هستیم که از شاخصه های هویتی این محدوده به شمار می روند و در نتیجه هویتمندی فضای مذکور را به مخاطره انداخته اند. در این پژوهش سعی شده تا در وهله نخست زیرساختهای شکل دهنده به هویت مکان شناخته شده و سپس یا کنکاشی در ادبیات موضوع، مفاهیم مرتبط با هویت و پایگاههای نظری آنها بررسی شوند و در نهایت به تعریف و تدوین چارچوبی نظری برای هویت بخشی به مکان بر اساس پتانسیل های موجود در منظر شهری پرداخته شده است. پایه های نظری چارچوب طرح هویت بخشی به مکان بر مبنای دو بعد اصلی هویت مکان یعنی فرهنگ و طبیعت شکل گرفته و بر همین اساس این طرح تعریفی از کیفیت را ارائه می کند که بر پایه نیازهای انسانی تعریف شده است. با چنین تعریفی هویت بخشی به معنای انجام مطالعات هماهنگ برای تشخیص ویژگی های مثبت منظر شهری برای ارتقاء و حفظ این ویژگی ها و بهبود کیفیت زندگی در شهر می باشد.